کلاف سردرگم مسکن، نتیجه سیاستگذاری غلط در توسعه مسکن شهری

به گزارش شورا‌آنلاین و روابط عمومی مرکز مطالعات و برنامه ریزی شهر تهران در ابتدای این نشست مدیر مطالعات و برنامه ریزی مالی و اقتصاد شهری مرکز هدف از برگزاری این نشست را همسان سازی تئوریک در مبانی نظری به منظور سرعت بخشی در سیاست گذاری برنامه ۵ ساله سوم شهرداری و تدوین برنامه ها و لوایح خواند. عسکری افزود: به همین منظور برنامه ریزی لازم برای استفاده از صاحبنظران علمی و متخصصین دانشگاهی در قالب برگزاری سلسله نشست های تخصصی صورت گرفته است.

در ادامه این نشست علی دینی ترکمانی عضو هیأت علمی موسسه مطالعات و پژوهش های بازرگانی با اشاره به نسبت میان اندیشه ها و مکاتب اقتصادی با مدیریت شهری گفت: ایران دچار بحران فراگیر توسعه می باشد و تهران به عنوان نماد این بحران درگیر چالش ها و مشکلاتی نظیر ترافیک شدید، اتلاف انرژی، فرسایش روحی و روانی ناشی از تردد خودروها، دستفروشی، حاشیه نشینی و بحران انباشت سرمایه شده است.

وی به مصلی و مترو تهران به عنوان مصادیق بحران انباشت سرمایه در تهران اشاره کرد و افزود: پروژه متروی تهران بر مبنای نیاز دهه ۶۰  طراحی و شروع شده است و امروز با چند خط محدود کارایی لازم را همانند خطوط متروی سایر کلانشهرهای توسعه یافته نداشته و در حل معضل حمل و نقل زمینی، تک سرنشینی و آلودگی هوای تهران ناکام مانده است.

دینی ترکمانی ادامه داد: ظرفیت جذب سرمایه در همه سطوح از کلان تا بنگاه داری در کشور پایین است و این سطح از ظرفیت جذب، توانایی انباشت سرمایه بدون ایجاد فشارهای تورمی و انتقال دانش علمی و فنی رایج در دنیا را ندارد و پیامدهای خاص این موضوع در مدیریت شهری نمایان شده است.

عضو هیات علمی موسسه مطالعات و پژوهش های بازرگانی ادامه داد: از دیگر مصادیق برجسته ضعف مدیریتی در کشور سیاست توسعه مسکن شهری است که بعد از انقلاب تحت آرمان های عدالت گرایانه با تقسیم زمین آغاز شد و با بوجود آمدن مشکل کمبود زمین به برج سازی از دهه ۸۰ رسید و در ادامه این سیاست غلط به مسکن مهر در بیابان ها انجامید و امروز به یک کلاف سردرگم در این خصوص مواجه هستیم.

وی تصریح کرد: اگر سیاست اکباتان سازی را ادامه می دادیم، مساحت شهر تهران با جمعیت ۸ میلیونی ۲۰ در صد کمتر از مساحت امروز بود و شهر تهران اینگونه با کمبود زمین و افزایش قیمت مواجه نبود.

دینی ترکمانی در پایان سخنان خود خواستار استقرار سنت شنیدن نقد در نظام کارشناسی و فضا سازی برای شکل گیری چیزی که هابرماس از آن به نام سپهر عمومی یاد می کند شد وگفت: در صورت ایجاد این فضا با هدف گفتگوی عمومی برای طرح چالش های مدیریت شهری میتوان به آینده امیدوار بود.