چه کسی مسئول عدم حضور احتمالی بسکتبال ایران در المپیک ۲۰۱۶ خواهد بود؟
به گزارش پایگاه خبری شورا آنلاین پس از راهیابی تاریخی تیم ملی بسکتبال ایران به المپیک ۲۰۰۸ پکن و موفقیت‌های خیره کننده والیبال در سال‌های پس از آن، خیلی‌ها ناخودآگاه این دو رشته دانشگاهی را با هم مقایسه می‌کردند اما رؤسای این دو فدراسیون در هر بار، این مقایسه را درست نمی‌دانستند.
مقایسه‌ها بیشتر حول این محورها بود که چرا بسکتبالی که توانسته به المپیک برود به هیچ وجه نتوانسته به اندازه فدراسیون والیبال، منابع مالی جذب کند و طرفدار داشته باشد؟ چرا فدراسیون والیبال دارای تشکیلات و ساختمان اداری موجه و قابل قبولی است اما فدراسیون بسکتبال چند سال قبل تا مرز آوارگی هم پیش رفت. چرا فدراسیون والیبال دارای سالنی به نام «خانه والیبال» در مرکز شهر است اما داشتن یک سالن استاندارد در هر جای تهران برای فدراسیون بسکتبال یک آرزو شده است؟
محمود مشحون، رئیس وقت فدراسیون بسکتبال در پاسخ به این انتقادها می‌گفت که افتخار من این است که تا کنون چیزی از وزارت ورزش نخواسته و گله مالی به رئیس خود نکرده است. این پاسخ در عمل قابل قبول نیست.
با صرف نظر از ایرادهایی که به آن اشاره شد، هر دو رشته والیبال و بسکتبال در سالی هستند که باید سهمیه المپیک ۲۰۱۶ ریو را کسب کنند. هر دو تیم ملی والیبال و بسکتبال ایران در حال حاضر ابرقدرت آسیا در مسابقات قاره‌‌ای هستند اما چند تفاوت بزرگ بین آنها وجود دارد.
تیم ملی والیبال ایران پس از ۲ قهرمانی متوالی در مسابقات مردان آسیا و ۲ حضور امیدوار کننده در لیگ جهانی و کسب مقام ششم جهان در لهستان به تنها افتخار افتخار باقی‌مانده خود یعنی حضور در المپیک فکر می‌کند. جالب اینکه رئیس فدراسیون والیبال و اعضای تیم ملی به دنبال سکوی المپیک هستند و صرف حضور در برزیل آنها را راضی نمی‌کند. بازیکنان تیم ملی والیبال ایران پس از مسابقات قهرمانی جهان سال ۲۰۱۴ در لهستان بلافاصله به کره جنوبی رفتند تا مدال طلای بازی‌های آسیایی را که در کارنامه نداشتند به کلکسیون خود اضافه کنند. والیبال تنها تیم ایران در اینچئون بود که کسی نسبت به قهرمانی آن شک نداشت.
بسکتبال در حالی وارد بازی‌های آسیایی شد که در ۴ دوره گذشته مسابقات مردان آسیا به ۳ مدال طلا رسیده بود. شاگردان ممی بچیروویچ در اینچئون اما به سختی از سد قزاقستان در بازی نیمه نهایی گذشتند و در فینال با شکست مقابل کره جنوبی به مدال نقره رسیدند. ناراحتی بازیکنان تیم ملی ایران به حدی بود که تمایلی به رفتن روی سکوی دوم و سر خم کردن برای گرفتن مدالی غیر از طلا نداشتند.
شرایط بسکتبال ایران در مهم‌ترین سال فعالیت ۴ ساله خود که باید برای کسب سهمیه المپیک تلاش کند چندان مناسب نیست. والیبال بر خلاف آن، پس از برگزاری یک لیگ ۱۴ تیمی که یکی از این آنها، تیم نوجوانان ایران بود و داشتن ساختار، تشکیلات و شرح وظایف معین برای هر فرد به برنامه به طرف المپیک می‌رود اما فدراسیون بسکتبال هنوز با سرپرست اداره می‌شود که عملاً برنامه‌ریزی بیش از ۶ ماه را غیر ممکن می‌کند، سرمربی جدید تیم ملی هنوز فرصت نکرده به تهران بیاید و قطعاً با بازیکنانی در اردوی تیم ملی کار خواهد کرد که انتخاب او نیستند. تیم ملی بسکتبال ایران بر خلاف والیبال در تورنمنت با ارزشی مثل لیگ جهانی شرکت نخواهد کرد و اصلاً مشخص نیست که پیش از بازی‌های قهرمانی آسیا فرصت چنین کاری را پیدا خواهد کرد؟!
علاوه بر این، شرایط دو فدراسیون از نظر مالی هم با هم متفاوت است. نمایش عمومی حامی مالی فدراسیون والیبال و چیزی که به نظر افراد عادی رسیده است بهتر از عملکرد حامی مالی فدراسیون بسکتبال به نظر می‌رسد.
همه علاقمندان به بسکتبال امیدوارند که پس از برگزاری انتخابات دوم خرداد و حضور «لوکا پاویچویچ» سرمربی صرب تیم ملی در ایران، روزهای خوبی در انتظار بسکتبال ایران باشد، هر چند تیم ملی حال و روز چندان خوشی ندارد و مورد بی‌توجهی قرار گرفته است. نگاهی به واکنش‌ها و مصاحبه‌های ملی‌پوشان کشورمان و توجه به این موضوع که با وجود فرصت نه چندان زیاد باقی مانده، روند آماده‌سازی تیم ملی پیشرفتی نداشته، نگرانی‌ها را بیشتر می‌کند. با این وجود آیا بسکتبال ایران به المپیک خواهد رسید و اگر این اتفاق رخ نداد، چه کسی مسئول است؟
