اشک‌ها و لبخندها با ۸ مدال/پایان شاهنامه المپیک خوش نبود
به گزارش پایگاه خبری شورا آنلاین نه، ریو سرزمین آرزوهای ما نبود. سرزمین طلایی که برایش رویاهای طلایی رنگ داشتیم، اما در نهایت برای ما از ریو طعم تلخ قهوه اش به یادگار ماند. قهوه ای خوشرنگ و خوش عطر اما با یک تلخی بی نهایت. تلخ به طعم ناکامی کشتی فرنگی و تکواندو و خوشرنگ به رنگ موفقیت کشتی آزاد و وزنه‌برداری.
المپیک سی و یکم برای ما با آرزوهای طول و دراز شروع شد. وقتی که رکورد سهمیه در این رقابت ها را شکستیم و با ۶۳ سهمیه بزرگترین کاروان ورزش ایران در این رقابت ها تشکیل شد. کاروانی که در بخش بانوان نیز با ۹ نماینده در این رقابت ها حضور یافت تا در این زمینه یک رکورد شیرین خلق شود. در ریو اما همه چیز مطابق برنامه ها و آرزوهای ما نبود.
کاروان ایران در المپیک ریو در ۱۴ رشته کشتی آزاد و فرنگی، وزنه‌برداری، تکواندو، بوکس، تیراندازی، تیر و کمان، قایقرانی، تنیس روی میز، دوچرخه‌سواری، دوومیدانی، شمشیربازی، والیبال، جودو و شنا شرکت کرد و از همان روز آغاز رقابت ها همه به درخشش ستاره های ایران امیدوار بودند اما همه چیز طبق پیش بینی ها پیش نرفت.
در تیراندازی و در حالیکه همه امیدوار بودند تیراندازان ایران بتوانند بالاخره سیبل مدال را نشانه بگیرند و در همین روزهای نخستین چراغ اول را روشن کنند اما در نهایت الهه احمدی همانند دوره قبل بهترین نتیجه را گرفت و رتبه ششم دوره قبل را تکرار کرد.
در جودو طبق انتظار سعید ملایی و جواد محجوب نمایندگان ایران تنها یک دور روی تاتامی حضور داشتند و خیلی زود حذف شدند تا روند نزولی این رشته بیش از پیش به چشم بیاید.
در تنیس روی میز با توجه به موفقیت نسبی نوشاد عالمیان در لندن این انتظار وجود داشت که وی حداقل نتیجه دور قبل را تکرار کرده و یا بالاتر برود اما هر سه نماینده ایران در همان دور نخست حذف شدند.
در دوچرخه سواری سه نماینده ایران در رشته جاده حتی از خط پایان هم عبور نکردند اگرچه در تایم تریل تا حدودی این نتیجه ضعیف جبران شد.
در بوکس اما ناکامی ها ادامه یافت. رشته ای که با کسب تنها یک سهمیه نسبت به دوره قبل که ۴ سهمیه داشتیم، نزول قابل توجهی را تجربه کرد و همه منتظر بودند که احسان روزبهانی با تجربه حضور در لیگ حرفه‌ای بوکس مقام پنجم دوره قبل بتواند در این دوره بدرخشد و یک مدال نوبرانه را برای بوکس کسب کند اما روزبهانی در یک نمایش دور از انتظار و ضعیف در همان دور نخست به یک حریف بی نام و نشان هلندی باخت تا مشخص شود در بوکس خانه از پای بست ویران شده.
در والیبال که تنها رشته تیمی ما در ریو بود و برای نخستین بار المپیک را تجربه می‌کرد، حضور در جمع ۸ تیم پایانی آن هم تنها با دو برد، با توجه به درخشش یکی دو سال اخیر والیبالیست‌ها خیلی نتیجه خوبی نبود.
شمشیربازی اما یکی از پدیده‌های ایران در ریو بود. رشته‌ای که برای نخستین بار با دو سهمیه به المپیک رفت و حسابی خوش درخشید. مجتبی عابدینی با ارائه نمایش های درخشان چهارم شد و اگر اندکی بخت یار او بود و داوران در بازی نیمه نهایی برابر حریف آمریکایی اندکی با او مهربانتر بودند، می توانست یک مدال غافلگیرکننده و باارزش را کسب کند. هر چند که چهارمی او نیز دست کمی از مدال نداشت.
در دوومیدانی روزگار متفاوتی را تجربه کردیم. احسان حدادی نایب قهرمان المپیک لندن در ادامه روند نزولی خود پرتاب هایی بسیار پایین تر از رکورد شخصی اش داشت و حتی به فینال نیز نرسید تا یک ناکامی محض را تجربه کند در عوض حسن تفتیان دونده سرعت ایران خوش درخشید و با راهیابی به مرحله نیمه نهایی یک افتخار بزرگ را برای ورزش مادر ثبت کرد. بقیه نمایندگان کاروان پرتعداد دوومیدانی هم همانی بودند که از آنها انتظار می رفت.
وزنه برداری یک المپیک درخشان را پشت سر گذاشت. دو مدال خوشرنگ طلا توسط کیانوش رستمی و سهراب مرادی حاصل شد که در حقیقت نخستین مدال های کاروان ایران بود. در سنگین وزن هم مافیای وزنه برداری مدال بهداد سلیمی را از او گرفت و با یک حق خوری آشکار اجازه نداد تا مدال های وزنه برداری به ۳ برسد تا همان قانون نانوشته ۲ طلا برای هر کشور در المپیک رعایت شود.
کشتی فرنگی یک خزان تلخ را تجربه کرد. موفقترین رشته ما در المپیک لندن که در ریو دور از انتظار بود و هیچکدام از سرداران فاتح لندن در ریو نتوانستند درخشش دوره قبل را تکرار کنند و تنها دستاورد ما دو مدال برنز کمرنگ سعید عبدولی و قاسم رضایی بود. ناکامی تلخی که حتی اشک محمد بنا را هم درآورد.
در عوض در کشتی آزاد تمامی ناکامی های کشتی فرنگی و البته ناکامی های ادوار قبل را جبران کردیم و با طلای حسن یزدانی، نقره کمیل قاسمی و برنز حسن رحیمی بهترین نتیجه ۲۰ سال اخیر کشتی آزاد در المپیک رقم خورد ضمن اینکه برهوت بی طلایی بعد از المپیک ۲۰۰۰ سیدنی نیز شکسته شد. موفقیت کشتی آزاد می توانست بیشتر هم باشد اگر داوران اندکی با ما مهربانتر بودند.
در تکواندو دو اتفاق بی نهایت را تجربه کردیم؛ بی نهایت تلخ و بی نهایت شیرین. تیمی که برای نخستین بار ۴ ستاره در المپیک حضور یافته بود و پیش بینی می شد که یکی از موفقترین تیم های ما در المپیک باشد اما همه پیش بینی ها نقش بر آب شد. هر سه تکواندو کار ما در بخش مردان یعنی فرزان عاشورزاده، مهدی خدابخشی و سجاد مردانی با ارائه نمایش های دور از انتظار و ضعیف خیلی زود با رقابت ها وداع کرده و دستشان از مدال کوتاه ماند تا بدترین نتیجه تاریخ تکواندو ثبت شود. در عوض در بخش بانوان، کیمیا علیزاده در نخستین حضور یک مدال برنز خوشرنگ را به سینه زد تا نخستین مدال المپیکی ورزش بانوان ایران به دست بیاید.
در تیر و کمان، قایقرانی، شنا نیز کسی انتظاری خاصی نداشت و هدف تنها کسب سهمیه و حضور در المپیک بود.
در نهایت کاروان ورزش ایران با کسب ۳ مدال طلا، یک نقره و ۴ برنز و مجموع ۸ مدال طلا و رتبه ۲۵ المپیک به کار خود در المپیک پایان داد. کارنامه ای که نسب به دوره درخشان قبلی در لندن و مجموع ۱۲ مدال (۴ طلا، ۶ نقره و ۲ برنز) و رتبه ۱۷ یک پسرفت و عقبگرد قابل توجه را نشان می دهد. عقبگردی که شاید اگر ناکامی دور از انتظار کشتی فرنگی و تکواندو، بدشانسی در شمشیربازی و ناداوری در فوق سنگین وزنه برداری و برخی از کشتی ها نبود، هرگز رخ نمی داد و چه بسا نتیجه ای درخشان تر از لندن نیز حاصل می شد.
بررسی اتفاقات المپیک ریو نشان می دهد که ورزش ایران پتانسیل کسب مدال های بیشتر و خوشرنگ تر و البته موفقیت های بیشتر را دارد به شرط اینکه با برنامه ریزی مدون و اصولی از همین فردا کار را برای المپیک ۲۰۲۰ آغاز کنیم و همه چیز را به دقیقه ۹۰ موکول نکنیم و البته از سوءمدیریت و اشتباهات مدیریتی و فنی نیز حذر کنیم.
