شهر دسترس پذیر

حال که بی تدبیری و فقدان برنامه ریزی مناسب صنعت گردشگری را با چالشی جدی مواجه ساخته بهره گیری از تجربیات تخصصی سمن‌های گردشگری فرصت و ظرفیتی مناسب جهت رفع کاستی‌های صورت گرفته خواهد بود.

اگرچه آمارهای رسمی و غیر رسمی موید افزایش ۴۰ تا ۶۰ هزار نفری سالانه جمعیت ۱۲میلیونی معلولین کشور است اما متاسفانه هیچگاه آمار و ارقامی از برنامه ریزی های صورت پذیرفته جهت افزایش کمی و کیفی  ملزومات و سطح رفاهی این قشر ارائه نشده که از این حیث می توان گفت در عرصه های تصمیم گیری همواره کمترین توجهات معطوف معلولین بوده است.

 

شهر دسترس پذیر و بی مانع به عنوان یکی از مهمترین شعارهای مسئولین امروز درحالی آوازه و برندی جهت حمایت از معلولین و افراد کم توان شده که عدم توجه به رفع موانع همواره حضور معلولین و سالمندان را با چالش‌های متعددی مواجه ساخته، تا آنجا که این افراد حتی برای رفع ضروری‌ترین نیازهای خود متکی به دیگرانند و همین مسئله یعنی درگیر نمودن حداقل  جمعیت ۱۲ میلیون نفری دیگری از جمعیت کشور با  مسائل و معضلات معلولین، پر واضح است درشرایطی که حضور در شهر جهت رفع جزیی ترین موضوعات زندگی روزمره با چالش مواجه است گردشگری این گروه از جامعه موضوعی غیر ممکن و نشدنی خواهد بود چراکه بی توجهی و غفلت نسبت به این حوزه درحدی بوده که حتی به شعار هم نینجامیده است.

 

اگرچه صنعت گردشگری کشور علی رغم سودآوری هنگفت آن با رکود بحرانی مواجه شده و لزوم توجه به این بخش به عنوان نقدترین صنعت ضروری است اما باید گفت در گردشگری معلولین نیز این سودآوری برخلاف آنچه به عنوان توجیه جهت کاستی های صورت گرفته عنوان می شود قادر خواهد بود سهم نقدینگی کشور را به میزان قابل توجهی افزایش دهد که در این میان تنها باید برنامه ریزی های اساسی صورت پذیرد. قطعا توجه بیشتر به منابع و پتانسیل های عظیم گردشگری و تحقق شعار شهر دسترس پذیر  این بار در این حوزه خواهد توانست فضاهای تاریخی ،تفریحی و زیارتی ودیگر جاذبه های گردشگری کشور را به قطب گردشگری معلولین در خاورمیانه و دنیا تبدیل نماید که عملیاتی سازی این موضوع با توجه به جمعیت درخور توجه معلولین جهان و برخورداری کشور از عوامل رونق گردشگری نه غیر ممکن که امری شدنی، اقتصادی و عاملی جهت خروج رکود کشور و حل گره های های اقتصادی کشور در طول چندین سال آینده است.

 

اما باید گفت باتوجه به متعدد بودن معلولیت، عدم بهره گیری از راهنمایان ویژه افراد نابینا و کم بینا و یا ناشنوا یا تجهیز مراکز اقامتی و خدماتی  به رمپ، درهای بازشو و آسانسور حضور معلولین، سالمندان، کودکان و افراد کم توان را نه به حداقل بلکه به صفر رسانده که همین مسئله به معنای محدود نمودن قشر کم توان جامعه به محیط محدود منزل و بروز بیماری های روانی برای این افراد است که به عنوان مزیدی برعلت قطعا آسیبهای بی شمار دیگری را برای این افراد به دنبال خواهد داشت؛ آسیب‌هایی که درمان آن به دلیل عدم کاربرد روشها و سیاست‌های پیشگیرانه به معنای صرف اعتبارات هنگفت تنها در حوزه درمان است.

 

متاسفانه گردشگری معلولین موضوعی است که معلول بسیاری علل است حمل و نقل  ویژه معلولین و یا عدم تجهیز خودروهای تولیدی به  تجهیزات موردنیاز معلولان  و فقدان سیاستهای مناسب ساز جهت تخصیص  فضای مناسب به معلولین در حمل و نقل هوایی و زمینی افزایش هزینه تمام شده  و درنتیجه انصراف بخش قابل توجهی از معلولین از  گردشکری را به دنبال خواهد داشت و در شرایطی که سیاستها و برنامه ریزی های نامناسب مسئولین حتی اجازه گردشگری به افراد عادی جامعه به دلیل تورم در این بخش را نمی دهد هیچگاه نباید انتظار داشت معلولین که امروز هزینه های گزاف درمانی و نبود تعرفه های بیمه ای برایشان به عنوان  یک دغدغه اساسی و مبهم مطرح بوده و هزاران حرف نگفته را می توان در این خصوص عنوان کرد درصورت رفع موانع و دسترس پذیری فضاهای گردشگری نیز موفق به بهره گیری از این فضاهای مناسب سازی شوند و قطعا  این مناسب سازی ها و ایجاد قطب گردشگری معلولین نیز  جز با  کاهش تعرفه ها و هزینه ها  قابل استفاده نخواهد بود.

 

اما در پایان باید یادآورشد از آنجا که هیچگاه هیچ سازمانی خود را  متولی گردشگری معلولان ندانسته و جای این موضوع در سبد سیاست گذاری  همواره خالی بوده باید گفت حال که بی تدبیری و فقدان  برنامه ریزی مناسب صنعت گردشگری را با چالشی جدی مواجه ساخته بهره گیری از تجربیات تخصصی و ویژه سمن های  گردشگری فرصت و ظرفیتی مناسب برای رفع کاستی های صورت گرفته خواهد بود.

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا